Long time no see

*allereerst wil ik bij voorbaat mijn excuses aanbieden voor eventuele spellingsfouten en grammaticale onjuistheden, opiaten hebben mij zodanig in een waas gebracht dat veel me ontgaat *

*Dan een waarschuwing voor de lengte van dit blog, in mijn warrige opninie heb ik mijn verhaal nog redelijk kortbondig geschreven. Een kortere versie was niet mogelijk geweest.*

Alvast dank voor de aandacht. 

________________________________________________________

Lang heb ik getwijfeld om een nieuw blogbericht te plaatsen. Niet omdat ik niks heb meegemaakt of niks had om over te bloggen maar omdat er personen zijn die blogs als de mijne misbruiken voor medelijden en aandacht. Om dingen te krijgen zonder er echt recht op te hebben, zonder duidelijk besef dat ze mensen pijn doen met hun gedrag. 

De afgelopen tijd heb ik te vaak mijn neus gestoten aan dit soort personen. Dit heeft voor extreme voorzichtigheid geleid in de contacten online en irl. Ik durf steeds minder te zeggen over mijn ziek zijn. Want elk woord kan verkeerd worden opgepakt. 

Zelfs in mijn zeer nabije omgeving worden uitingen over ziek zijn en toch positief blijven en daarbij activiteiten blijven ondernemen nogal eens verkeerd geïnterpreteerd. Of gewoon bewust verdraait… Zouden mensen ooit gaan beseffen hoeveel pijn -emotionele pijn- dat doet?

_______________________________

Ondertussen woon ik al weer anderhalf jaar in een stad die meer eigen voelt als mijn vorige woonplaats dat na ruim 20 jaar zou kunnen.

Meer rust en veiligheid zorgen voor een lichaam dat me wel in de steek laat maar nog niet voor een definitief einde heeft gezorgd. Anders had ik deze blog ook niet kunnen plaatsen tenslotte. Hihi

De zorg die ik hier mag ontvangen is zo vertrouwd en eigen dat de band met mijn team inniger is dan veel anderen ooit zullen ervaren. Mijn hele team voelt als een vriendengroep die naast vriendschap ook nog even zorg verlenen.

Zelfs voor mijn moeder word gezorgd door haar extra dingen uit handen te nemen zodat we weer echt een moeder-dochterband krijgen. Leuke dingen doen in plaats van als 33-jarige vrouw verzorgd te worden door je moeder met haar eigen lichamelijke handicap. 

En langzamerhand vinden we onze nieuwe weg daarin met steeds meer vertrouwen. MAM, IK HOU VAN JOU! 

_______________________________

Lichamelijk ga ik wel achteruit. De pijn wordt nog steeds intenser. Ook al dacht ik dat het niet erger meer kon.

Spasmes en krampen 24 uur per dag hebben voor een flinke scoliose gezorgt en dus zit ik nu in mijn rolstoel in een flinke orthese. 

Aanvallen van de Dystonie komen vaker voor en zijn dan ook nog heviger als voorheen. En bovenal lastiger om te behandelen. 

Dat lastiger om te behandelen is ook van toepassing op de pijn van de CRPS. Hogere doseringen pijnmedicatie zorgen slechts voor meer watten, brainfog, in mijn hoofd. Maar echte pijn vermindering blijft uit. Aan mijn artsen ligt het zeker niet.

Ideeën te over om de CRPS rustig te krijgen maar omdat die ideeën vallen onder off-label gebruik van die behandelingen krijgen we geen toestemming. 

Wat de behandeling verder bemoeilijkt is de extreem zeldzame combinatie van aandoeningen en comorbiteiten ik heb. Als ik de hoofdzaken benoem denkt menigeen dat ze het vaker zo hebben gezien tot ik oorzaken en gevolgen uitgebreid op tafel leg. Dan blijkt elke keer weer dat ook de beste artsen op deze aardkloot acuut met hun handen in het haar komen te zitten…

Dus naast levenslang ziek en chronisch positief ben ik ook uniek.

En juist die unieke positie maakt dat ik, terugkomend op het begin van dit blog, steeds vaker niet meer durf te vertellen online hoe het echt met me gaat. Want mijn verhaal is al meerdere malen letterlijk overgenomen door aandachtsgeile personen.

Aanvallen waar ik bijvoorbeeld over twitterde en die binnen 5 minuten bij een ander ineens veel heftiger waren. En terwijl zo’n ander dan binnen een half uur weer vrolijke foto’s en teksten plaatste, bleef ik achter met een aanval en een kater van beschaamd vertrouwen. 

Soms wens ik dat soort personen een echte aanval. Nooit lang want diep in mijn hart wil ik dit niemand anders laten ervaren. Als ik alles kon overnemen zouden een heleboel, echt, chronische zieken weer een gezond lichaam hebben zodat ze hun dromen toch konden laten uitkomen. Op elk moment van de dag heb ik genoeg medicijnen in huis om klaar te zijn met leven en met mijn kennis van alle medicijnen die ik gebruik, kan ik het ook nog netjes laten gaan.

Maar ik wil niet dood dus doe ik er niks mee. 

Als artsen dat niet zouden geloven of mij niet zouden vertrouwen had ik niet zo veel voorraad in huis mogen hebben en was ik al lang onder psychisch toezicht en behandeling gegooid. 

Ja, ik heb gruwelijke pijn in elke cel van mijn lijf. Ja, de spasmes en krampen lijken soms botten te breken en spieren te scheuren. Ja, natuurlijk ben ook ik niet 24/7/365 vrolijk. Ik ben ook maar een mens! Zonder die emotioneel zware dagen mag iedereen zich zorgen over mij maken. Maar denk niet dat ze er niet zijn als ik me er tegenover jou niet over uit laat. Alleen naasten die zonder bloedband echtere familie zijn dan de “echte” familieleden, weten altijd hoe ik me echt voel. 

Niet veel mensen zitten in die binnenste kring van vertrouwen en allemaal hebben ze die plek moeten zien te verdienen. Dus wees niet boos op mij als je niet alles te horen krijgt. In 99% van die situaties is andersom het vertrouwen schijnbaar ook niet groot genoeg om alles te delen. 

Don’t shoot me for being honest! 

_______________________________
Voor de laatste keer ga ik nog 1 keer, open en bloot, vertellen hoe het gaat. Voor de laatste keer kan mijn verhaal en situatie misbruikt worden voor eigen gewin. Voor 1 laatste keer geef ik me bloot zonder slotje. Voor deze laatste keer zet ik schrap voor het onvermijdelijke commentaar en stelen van ellende. 

+++

De CRPS is samen met de EDS en Dystonie hard bezig om mijn lijf zodanig kapot te maken dat ik niet weet hoe lang ik nog heb. Ik zit in een palliatieve fase (je zou ook kunnen zeggen dat ik chronisch terminaal ben) en niemand kan zeggen hoe lang dat duurt. Dus ben ik al aan het nadenken over mijn uitvaart en wensen daaromtrent. Maar ook een eventuele euthanasie moet ik gaan vastleggen. Zodat ik het niet alleen hoef te doen met opgespaarde pillen. Zelfs een officiële NRV (Niet Reanimeren Verklaring) moet geregeld worden…

Ik kan alleen wel boos worden als ik denk aan de extra kosten die ik noet maken voor die NRV. Vastleggen bij huisarts, ziekenhuis en zorgverleners is namelijk niet voldoende. Zonder officiële penning zullen alle partijen namelijk alsnog moeten reanimeren, ook bij kennis en acceptatie van mijn wens. Zo krom is de wet. Een papier met mijn handtekening en volledige gegevens is niet rechtsgeldig genoeg. Alleen een “penning” van plastic beschermt hulpverlenende instanties/mensen tegen vervolging bij het opvolgen van mijn wens om me te laten overlijden.

Laat ik het nog eens benadrukken :

IK WIL ABSOLUUT NIET DOOD!!! Maar ik heb er geen zeggenschap over. En dat kan ik na een lange tijd van worstelen, accepteren. Me er bij neerleggen, erin berusten, is een betere beschrijving. 

Nogmaals wil ik excuses aanbieden voor eventuele taalfouten en grammaticale onjuistheden. Opiaten zijn geen goed idee om te gebruiken als taalpurist die zich nog op correcte wijze wil kunnen uiten in het geschreven woord. 
Tot een volgende keer. 

Even niet chronisch positief voor mij

Er zijn wat dingen gaande die mij de lust en kracht om te vechten hebben laten verliezen.

Ik kan dus ook even niet de moed opbrengen om verder te vechten voor de bekendheid van Dystonie.

Voor nu moet ik even een nieuwe route zoeken die mijn leven weer op orde brengt.
Het is geen ernstige ziekte, ik ga in principe niet dood en ik hoef ook niet acuut uit mijn woning naar een verpleeghuis of zo maar ik moet weer even mijn weg zoeken in dit leven wat niet makkelijk te maken is.
CRPS en Dystonie en nog wat chronische aandoeningen zijn nu eenmaal niet het beste startpunt om je leven te leiden, nu is het meer lijden dan leven en daar moet ik weer even mee leren omgaan.

Vanuit de medische wereld wordt er zoveel mogelijk gedaan en ik ben dan ook blij met de praktijken die me bij staan.

Ik hoop snel weer chronisch positief te zijn en verder te gaan met het gevecht voor bekendheid van Dystonie!

Groet,

Wanda

Aanval op aanval van Dystonie

Ik baal ervan dat ik niet wat leuke berichten kan plaatsen op dit moment.
Maar dat is ook weer Dystonie.

Vandaag ben ik weer van aanval naar aanval gegaan door alle prikkels die je maar kan bedenken. Een flikkerende lamp, vogels die je dak proberen te vernielen, werkzaamheden aan een riool waarbij de stenen van hot naar her versleept worden, de voerbak van Fire die rammelt als hij aan het eten is(dat is nu opgelost door een stuk stof), een klosje garen wat net te dichtbij valt, en als klap op de vuurpijl een paar kinderen die in de auto kropen van een vader en flink op de claxon gingen hangen….

Dat laatste zorgde weer voor een mega-aanval waar ik met m’n normale middelen niet uitkwam. Daarom heeft de zorg de HAP (huisartsenpost voor buiten kantooruren) gebeld en die zijn maar weer eens het zwaardere middel gaan spuiten. Gelukkig was dat wel werkzaam zodat ik nu dit bericht kan typen.

Dit bericht komt bewust ook op mijn blog zodat ik dit verhaal ook kan gebruiken als informatie over Dystonie naar onder andere Hart van Nederland, De Wereld Draait Door, Man Bijt Hond en alle anderen die ik via Twitter kan bereiken.

Mijn moeder en ik gaan ook een informatiebrief schrijven die bij alle omwonenden in de bus wordt gedaan zodat er hier in de buurt alvast meer bekendheid komt.

Nu ben ik weer uit de kramp, m’n benen blijven nog even na-spasten en ik hoop morgen iets over het ketamineinfuus te horen. Dan kan ik tijdens mijn opname vragen om een herstelperiode op Groot Stokkert zodat de ketamine goed de kans krijgt om verder in te werken in een prikkelarme omgeving.
Dan maar een tijdje niet thuis (1 december zou ik sowieso al gaan) maar alles beter als weer te veel prikkels die mijn herstel teniet doen.

Ik hou jullie op de hoogte als dat enigzins lichamelijk lukt!

Xxxxxxxxxxxxxxxx

Dystonie

Om meer bekendheid te krijgen voor alle vormen van Dystonie zal ik de komende tijd veel berichten als deze plaatsen.

In mijn leven is Dystonie een levensbepalende factor. Elke dag, elke minuut en elke seconde laat mijn lichaam weten dat ik Dystonie heb.
Soms is het niet zichtbaar voor mensen die me niet echt kennen. En soms is het overduidelijk voor iedereen omdat ik een zware aanval heb.

De laatste 2 weken is het eigenlijk constant zichtbaar door spasmes en verkrampingen in m’n benen. Daarbovenop komen de grote aanvallen door triggers als harde geluiden, bijvoorbeeld vuurwerkgeknal.

Het is dus niet zo gek dat ik lichamelijk en geestelijk uitgeput ben. Maar om weer uit te rusten zou ik in een volledig prikkelvrije omgeving moeten zijn en die zijn er niet veel in Nederland. Mijn toevluchtsoord voor Oud-en-Nieuw kan ik op dit moment niet extra bekostigen dus zal ik het hier thuis in Schoonhoven moeten zien te redden.
Ik ben niet zielig en ik wil geen liefdadigheid om mij toch naar Groot Stokkert te kunnen sturen.

Nee, wat ik wil is veel simpeler.

Ik zou willen dat iedereen in zijn eigen omgeving duidelijk maakt wat onnodig claxonneren, vuurwerk buiten de toegestane tijden, keiharde muziek die 4 straten verder nog te horen is, lasershows en stroboscooplampen (flitslichten), en verder alles wat niet hier beschreven staat, voor gevaar kan opleveren voor mensen met een overgevoeligheid voor licht en geluid.
Ik ben niet de enige in Nederland, ook mensen met Epilepsie reageren vaak op dezelfde triggers.

Als er minder triggers zijn kan mijn lichaam bijkomen. Dan krijg ik de kans mijn leven weer op te pakken. En heeft het infuus tegen de pijn (als dat doorgaat) tenminste een goed effect.
Want aanvallen zorgen voor pijn, meer pijn zorgt voor meer aanvallen die weer zorgen voor meer pijn etcetera.

Alvast hartelijk dank!

Delen mag, hoe meer mensen dit lezen, hoe meer mensen kunnen zorgen voor een triggerarme maatschappij!

In de Internationale Dystonie maand heb ik persoonlijk het gevoel dat Nederland het liever wegstopt.
Nergens zie ik er iets over staan, behalve in de VS. Daar zijn er ook beroemdheden die er over twitteren, Facebookposts tegenaan gooien en iedereen tekent daar de petitie voor meer bekendheid.

Kom op Nederland en laat zien dat Dystonie ook hier aandacht verdient.

Dystonie is er in vele vormen. De mildste vormen krijgen vaak nooit de diagnose Dystonie, gelukkig is daar vaak ook prima mee te leven. Schrijverskramp en muzikantenkramp zijn daar voorbeelden van. Schrijverskramp valt in deze tijd van computers en tablets etc steeds minder op omdat pen en papier steeds minder gebruikt worden. Bij Schrijverskramp verkrampen hand en vingers en soms ook de pols tijdens het schrijven. Voor sommigen kan dit opgelost worden met dikkere pennen, reumapennen en anderen hoeven echt nooit meer pen of potlood aan te raken…
Muzikantenkramp is nog minder bekend, ikzelf had gehoopt dat Jaap de Witte (ex-gitarist van de 3J’s) er openlijk voor uit zou komen dat de neurologische aandoening die hem het spelen onmogelijk maakt, Dystonie heet.

Torticollis Spasmodica is ook een niet erg fijne versie van Dystonie. Hierbij trekt de nek onwillekeurig allerlei kanten op of gaat in een dwangstand staan waardoor iemand bijvoorbeeld nooit meer recht vooruit kan kijken.

Spasmodische Dysfonie is een Dystonie van de stembanden. Praten is hierdoor bijna niet meer mogelijk. Alleen als de stembanden met botox zijn behandeld kan iemand enigszins verstaanbaar spreken.

Zelf heb ik Gegeneraliseerde Dystonie. Bij mij heeft de Dystonie dus mijn hele lichaam in bedwang.
Soms zijn alleen m’n benen druk bezig met spasmes en krampen. Soms staat alleen m’n rug scheef. Soms kan ik alleen niet praten. En soms zijn alleen handen en/of armen bezig.
Maar het grootste deel van de tijd zijn alle spieren in mijn lichaam strak van de spanning doordat het hersensignaal om te bewegen verkeerd geïnterpreteerd wordt. Mijn spieren doen dus eigenlijk meer als dat mijn hersenen opdragen.

Helaas heb ik een extraatje, ik kan niet meer tegen harde geluiden en flitslichten van bijvoorbeeld camera’s.
Bij die prikkels schiet ik in een zware aanval waar niet heel veel tegen te doen is. Ik heb wel medicijnen die gespoten kunnen worden maar helaas werken die niet altijd even goed. Als dat gebeurd moet er een ambulance komen om met zwaardere middelen te spuiten.
Dit laatste probeer ik altijd zo lang mogelijk uit te stellen omdat ik de kosten van de zorg altijd in m’n achterhoofd hou.
Zouden door onvoorziene omstandigheden ook de middelen van de ambulance niet helpen dan moet ik in veel gevallen naar het ziekenhuis. En dat wil ik al helemaal niet! Dan thuis maar in de kreukels blijven liggen maar niet naar het ziekenhuis. Want in veel ziekenhuizen is Dystonie nog vrij onbekend waardoor je nooit de juiste behandeling krijgt.

Wil je meer weten over alle vormen van Dystonie kijk dan op http://www.dystonievereniging.nl

Mijn vraag aan iedereen die dit bericht leest is de volgende: zie je iemand met vuurwerk bezig vertel dan dat er mensen zijn die bij niet tijdige controle zelfs kunnen overlijden, doordat ze bijvoorbeeld met hun gezicht in een kussen belanden.
Dat er mensen zijn die van 1 rotje weken moeten bijkomen.
Dat er mensen zijn die niet volledig zelfstandig kunnen wonen omdat er meer jongelui zijn als hij/zij zijn die vuurwerk afsteken buiten de toegestane tijden.
Met Oud-en-Nieuw zorgen de meesten met last van die prikkels ervoor dat ze op een veilige locatie zijn. Zodat ze op een veilige manier toch kunnen genieten van de sfeer van Oud-en-Nieuw.

En dan heb ik het nu nog niet eens over de dieren gehad die zelfs nu al rillend in hun mand liggen door het geknal…

Delen mag!

Wazige start

Oudejaarsavond ben ik vrij redelijk doorgekomen door braaf met oordoppen in bed te blijven liggen. Nieuwjaarsdag begon redelijk, wel met spierpijn maar das logisch, maar eindigde in een complete ramp.

Het carbidschieten ging vrolijk verder en mijn lijf raakte hoe langer hoe meer in de spasmes. Toen er bij het nieuwjaarsdiner ook nog geflitst werd ondanks waarschuwingen dat niet te doen was het finito voor me.
De zorg heeft me met moeite in bed gekregen en ik ben daar tot gisterochtend (3e) niet meer uit geweest.
In die dagen is 2x de ambulance geweest om zware spierverslappers te spuiten,  1 x de gewone huisarts hier uit het dorp die het niet meer wist en als klap op de vuurpijl de Huisartsenpost die na contact met Leiden de oplossing bood.
Een nog zwaardere spierverslapper en antibiotica omdat ik een urineweginfectie blijk te hebben. Gelijk het antwoord waarom ik zo heftig reageerde op alle klappen.

Inmiddels ben ik weer terug op 50% van wat ik was en daarom ben ik blij dat ik nog een week kan bijtanken.
Alles is hier nu rustig dus slaap ik nog veel en hoor ik nu van anderen wat er de beddagen gebeurd is. Velen zijn geschrokken en ik ook. Dat er zomaar 2 dagen uit mijn geheugen zijn is eng, heel eng.

Ik kan alleen maar hopen dat dit slechte begin geen graadmeter is voor het hele jaar want dan zou me nog heel wat te wachten staan…

Liefs

2013

Dit was niet mijn jaar maar toch ook weer wel.  Vele dalen lichamelijk en hoge toppen op het geestelijk vlak.

Ja ik ben nu eenmaal levenslang ziek verklaart maar bovenal ben ik chronisch positief.
Het zelfstandig wonen komt ineens heel dichtbij. 18 januari 2014 is nog maar 18 nachten slapeloosheid weg. 18 januari 2014 wordt de dag dat ik volledig op eigen benen ga staan.

2013 was vol van het regelen, het vechten voor en het krijgen van vrijheid. Vrijheid om zelfstandig te wonen met alle benodigde hulp en zorg, vrijheid om mezelf te zijn zonder ballast van ziekenhuizen, artsen en WMO die mijn leven bepaalden.
Het was niet het mooiste maar wel het meest waardevolle jaar. Het jaar waarin ik 30 werd (mooi) en waarin duidelijk werd dat er weinig meer te winnen is qua gezondheid(minder mooi).
Vriendschappen die zich verdiepten (mooi), veel aanvallen (minder mooi).
Twitter die nog waardevoller werd om alle contacten en tips (mooi) en hulpmiddelen die door achterstallig onderhoud kapot gaan (minder mooi).

Als ik er echt voor ga ligzitten kan ik de lijst misschien nog veel langer maken. Helaas staan mijn handen en stem me dat niet toe. Stem omdat er nog meer gesproken moet worden vanavond en handen omdat ik die toch echt voor het rijden van mijn rolstoel nodig heb.

Tot volgend jaar!

Een fijne jaarwisseling toegewenst en een liefdevol, gezond, vriendenrijk, plezierig en bovenal mooi 2014!

Op de grond

En dan lig je ineens op de grond tijdens een transfer naar je bed. 
Deur open, transfer en vuurwerk gaan bij mij niet echt lekker samen.

Gelukkig was er een tillift in de buurt en was ik al snel uit de kramp maar m’n stuitje en rug voel ik goed helaas.
Dus maar een paar dagen extra rustig aan doen.

Verder gaat alles toppie hier op Groot Stokkert, ben lekker aan het haken voor iemand van het personeel hier. Mijn eigen poncho is bijna af en aangezien het schitterend weer is heb ik heel wat uren buiten kunnen zitten.

Het vuurwerk werd trouwens bij de doorgaande weg afgestoken, dus niet op het park. De zorg was heel snel bij me (het duurde alleen even voor ik bij de bel kon) en de tillift stond al bijna klaar voor me. Dus ik lag zo op bed.

Nu bijkomen en uitrusten.

Liefs van een beetje beurse Wan

Creatief bezig zijn

Nu lukt het me even niet door ’n pees die zich misdraagt (ik ben het krampen allang beu) maar actief blijf ik:

Een tas

Een omslagdoek

Hartjes voor een bruiloft/bruidspaar met kids

Een melkbus voor oma (koe volgt nog)

En tegelijkertijd ben ik bezig met een deken van Granny Squares

En wil ik nu toch ook het kanthaken met héél fijn garen en hele fijne haaknaalden (gelukkig ergonomisch gaan proberen.

Na de koe begin ik aan mijn kerstkaartjes vervanging van dit jaar: gehaakte kerstboom-hangers.

Tja zo blijft een mens in beweging als verder niks lukt. Ergonomische haaknaalden zijn echt de uitkomst, ik ben heel blij dat ik ze in mei ontdekt heb. Zo kan ik 1 van m’n oudere hobby’s toch weer uitvoeren.
Haken heb ik al als kind geleerd op school in groep 8, van zo’n oude dame die sokken stoppen haar doel in het leven vond en wilde dat elk meisje dat zou leren.
Soms zijn dorpsschooltjes heel erg fijn. Dat blijkt maar weer.

Ik ga m’n haakhand rust geven zodat ik snel weer verder kan!

Adieu!

Bloot geven

Als het aan de wethouder van Deventer ligt moet ik me straks letterlijk blootgeven aan totaal vreemden die géén verstand hebben van zorg.
Ben ik blij met dat vooruitzicht? Néé natuurlijk niet!

Een werkloze die geleerd heeft voor elektrotechniek in de zorg neerzetten gaat zonder twijfel ongelukken opleveren.
Een werkloze professor gaat zeker niet akkoord met billen wassen van een chronisch zieke/gehandicapte, dat is hem/haar te min.
En zo kan ik nog veel meer voorbeelden noemen.

Maar nu even puur vanuit mijn perspectief, dat gaat me makkelijker af tenslotte.

Stel het gaat landelijke norm worden wat gebeurt er dan met mijn zorg? Krijg ik ook niet gemotiveerde mensen aan m’n bed, mensen die ik hooguit 1 x zie omdat ze toch iets anders gaan doen, of mensen die het goed bedoelen maar meer kapot maken dan goed doen? En wat te denken van het letterlijk bloot geven aan non-professionals? Dan komt gelijk het spotje van de SP weer boven van de oudere vrouw die zich voor de camera uitkleedt omdat ze zoveel handen aan haar lijf moet gaan toestaan dat ze het gevoel heeft voor heel Nederland uit de kleren te gaan.

Ik moet zeggen dat ook ík dat gevoel krijg als ik daaraan denk. Het gevoel dat mijn zelfbeeld en privacy door iedereen omlaag getrokken wordt en ik me net zo goed op straat, voor de ogen van ál mijn stadsgenoten, kan uitkleden.

Ik wíl en kán er nog niet met mijn verstand bij dat we dat werkelijk moeten gaan toestaan. Ik wíl gewoon mijn vertrouwde team houden, het team dat professioneel werkt, míj kent een erkent in m’n zijn en nooit maar dan ook echt nooit als “gewone werkeloze” bij mij is binnen gekomen…

Het maakt me bang voor de toekomst van dit land, waar gaan we naar toe?
Iemand zonder de juiste diploma’s mag mijn zorg niet eens doen bij de thuiszorg en dan zou het nu ineens anders zijn?
Regels zijn regels is mij geleerd!

Laat die wethouder zich eerst maar eens letterlijk en figuurlijk volledig blootgeven aan een stel werkelozen. Dan praten we daarna wel verder!